Obraz przedstawia młodą kobietę siedzącą z gracją na bogato rzeźbionym krześle, ubraną w elegancką białą suknię opadającą w delikatnych fałdach wokół niej. Pociągnięcia pędzla artysty są luźne, ale szczegółowe, co nadaje fakturę tkaninie sukni oraz delikatnemu tłu w odcieniach niebieskiego i szarości. Jej postawa jest wyważona — delikatny skręt ciała i subtelny uśmiech wyrażają pewność siebie oraz lekką introspekcję. Miękkie światło muska jej porcelanową cerę, podkreślając delikatność i piękno, które malarz pragnie uwiecznić.

Kompozycja zręcznie równoważy postać na stosunkowo uproszczonym, niemal abstrakcyjnym tle, skupiając całą uwagę na spokojnym wyrazie twarzy i wykwintnym ubiorze młodej damy. Dominują tonacje bieli, przełamane delikatnymi różowymi akcentami na policzkach oraz kwiatami w jej dłoniach, co dodaje scenie romantycznej miękkości. Dzieło to jest typowym przykładem portretu z końca XIX wieku, gdzie elegancja, wdzięk i ulotność młodości łączą się z realizmem złagodzonym impresjonistycznymi akcentami, tworząc intymne i ponadczasowe dzieło.