Dit kunstwerk vangt de essentie van het maritieme leven, en toont het hoofd van een oude visser met een diep, verouderd gezicht. Van Gogh maakt gebruik van een opvallende chiaroscuro-techniek, waarbij hij schaduwen zorgvuldig toepast om de vermoeide kenmerken van zijn gezicht te benadrukken, wat suggereert dat hij een leven heeft gewijd aan de strijd tegen de elementen. De brede hoed beschermt zijn gezicht, maar de sterke lijnen van zijn rimpelige voorhoofd en ingevallen wangen wekken een gevoel van veerkracht en vermoeidheid op, belichaamt de ziel van een man die zich heeft opgedragen aan zijn zware vak.

De compositie is intiem, benadrukt de stoïcijnse houding van de persoon en roept een gevoel van stille kracht op. De keuze voor een gedempte kleurenpalet – aardetinten en grijs – weerspiegelt de harde realiteit van de visserij. Het contrast tussen licht en schaduw creëert een tastbare spanning die de kijkers aantrekt en hen uitnodigt om na te denken over de verborgen verhalen achter deze ogen. Historisch gezien stemt dit stuk overeen met Van Goghs fascinatie voor de arbeidersklasse, en benadrukt het de waardering die hij had voor hen wiens levens geworteld waren in de strijd tegen de natuur. Het staat als een getuigenis van hun blijvende geest en de diepe empathie van de kunstenaar, waardoor het een belangrijk werk in zijn oeuvre wordt.