Bu otoportre, sanatçının ayırt edici tarzının çarpıcı bir örneğidir. Sanatçı, gözlerinde melankolinin bir dokunuşuyla, bakışları hem doğrudan hem de içe dönük olarak izleyiciye bakar. Boyanın uygulanması cesurdur, doku ve yakınlık hissi yaratan görünür fırça darbeleri vardır. Nispeten sessiz bir renk paleti seçimi—ara sıra canlı vurgularla noktalı toprak tonları—tablonun ciddi, neredeyse kasvetli kalitesine katkıda bulunur. Başına bir şapka oturmuş, gölge düşürüyor ve portrenin gizemli doğasına katkıda bulunuyor.

Figürün arkasında, sanatçının dünyasına açılan bir pencere olan başka bir tablonun bir görüntüsünü görüyoruz. Sanatçının sonraki çalışmalarının merkezinde yer alan cinsellik ve egzotik temalarına işaret ediyor. Kompozisyon samimi hissettiriyor, sanki özel bir ana tanık oluyoruz. Bu eser, duyguyu ve psikolojik derinliği aktarmak için renk ve fırça darbesi kullanımında bir ustalık dersi olup, kendi kendine yansıma ve sanatsal niyet anını yakalar.