To delikatne rysunkowe przedstawienie ukazuje dwie kobiece głowy z mistrzowską oszczędnością linii i koloru, wywołując ciszę intymności i wdzięku. Centralna postać jest ukazana w profilu, o rozluźnionej, ale dostojnej postawie, z szczególną uwagą na miękkie fale jej rudo-brązowych włosów oraz delikatny zarys ręki spoczywającej na powierzchni. W pobliżu pojawia się druga twarz, bardziej eteryczna i niekompletna, przedstawiona za pomocą miękkiego cieniowania kontrastującego z ostrą linią głównego portretu. Technika artysty zręcznie łączy płynne czerwone kredowe linie z delikatnym czarnym kreskowaniem, tworząc objętość i teksturę, podczas gdy subtelne, niemal przezroczyste plamy nadają obrazowi ciepły, stonowany blask. Kompozycja zręcznie równoważy wyraźne kształty z lirycznym szkicem, nadając scenie poczucie spontaniczności i natychmiastowości.

Paleta barw dominuje ciepłe brązy i tony sepia z akcentami bieli, podkreślając nostalgiczny i delikatny nastrój portretu; miękkość sugeruje poranne światło lub ulotny moment odpoczynku. Emocjonalnie dzieło zaprasza do rozważenia kobiecości i intymnej natury obserwacji; panuje tu cicha introspekcja, jakby postać była utrwalona w prywatnej zadumie, podczas gdy druga twarz może sugerować pamięć lub wewnętrzny dialog. Historycznie rysunek wpisuje się w artystyczne eksploracje przełomu XIX i XX wieku dotyczące uroku i osobowości poprzez portret, podkreślając wyrafinowane rzemiosło rysunkowe będące jednocześnie eleganckie i przystępne. Dzieło stanowi świadectwo interakcji między precyzyjną techniką a wyrazistą swobodą w uchwyceniu ludzkiego ducha.