Αυτή η επιβλητική αυτοπροσωπογραφία του 1925 αποπνέει μια ήσυχη ένταση, αιχμαλωτίζοντας τον καλλιτέχνη σε μια στιγμή βαθιάς ενδοσκόπησης. Το υποκείμενο – ένας μεσήλικας άνδρας με φαλάκρα και σκεπτικό βλέμμα – στρέφεται ελαφρώς προς τον θεατή, με τα μάτια του σταθερά εστιασμένα. Η τεχνική της πινελιάς είναι ρευστή αλλά μελετημένη, συνδυάζοντας απαλά περιγράμματα και καθαρές γραμμές που δημιουργούν ένα σχεδόν απτικό αίσθημα παρουσίας. Το φως παίζει πάνω στο μέτωπο και τα ζυγωματικά, αναδεικνύοντας μια αυστηρή αλλά συγκρατημένη έκφραση. Η παλέτα χρωμάτων κυριαρχείται από γήινες καφέ και γκρίζες αποχρώσεις, με ζεστές ώχρες και διακριτικά πράσινα που αναδύονται στο φόντο, προσδίδοντας στην εικόνα μια ήσυχη, οικεία ατμόσφαιρα.

Η σύνθεση είναι συμπαγής και ελεγχόμενη, με το πρόσωπο να ξεχωρίζει πάνω σε ένα σκοτεινό, ασαφές φόντο που κατευθύνει όλη την προσοχή στο πρόσωπο και τη στάση του υποκειμένου. Η επιλογή φόντου σχεδόν μονοχρωματικού ενισχύει το ψυχολογικό βάρος του πορτραίτου, προσκαλώντας τον θεατή να στοχαστεί το βάθος του εσωτερικού κόσμου του καλλιτέχνη. Η απαλή κλίση του φωτός προσδίδει στο υποκείμενο μια γλυπτική ποιότητα· η στάση του, τυπική αλλά ελαφρώς γυρισμένη, προτείνει τόσο τη φορμαλικότητα όσο και την προσωπική ευαλωτότητα. Δημιουργημένο κατά τη μεσοπολεμική περίοδο, έργο αντανακλά τις παραδοσιακές τεχνικές πορτραίτου με μια διακριτική σύγχρονη ευαισθησία – απόδειξη της δεξιοτεχνίας του καλλιτέχνη στο να συλλαμβάνει το χαρακτήρα πέρα από την απλή ομοιότητα.