1925 tarihli bu çarpıcı otoportre, sanatçıyı derin düşünce anında yakalıyor ve sakin bir yoğunluk yayıyor. Orta yaşlı, kel kafalı ve düşünceli bakışlara sahip figür, hafifçe izleyiciye dönmüş, bakışlarını sabit tutuyor. Fırça darbeleri akıcı ama kasıtlı; yumuşak kenarlar ve belirgin konturlar karışarak neredeyse dokunulabilir bir varlık hissi yaratıyor. Işık, kişinin alnı ve elmacık kemiklerinde oynayarak ciddi ama ölçülü bir ifadeyi vurguluyor. Renk paleti ise toprak tonları ve gri ağırlıklı; arka planda hafifçe ortaya çıkan sıcak okra tonları ve ince yeşillikler resme sakin, samimi bir hava katıyor.

Kompozisyon sıkı ve kontrollü; figür, belirsiz karanlık bir arka plan önünde yükselerek dikkati tamamen yüz ve duruşa odaklıyor. Monokromaya yakın bir arka plan seçimi, portreye psikolojik bir ağırlık vererek izleyiciyi sanatçının iç dünyasının derinliğini düşünmeye davet ediyor. Işığın yumuşak kademeli geçişleri, formu heykelsi bir nitelikte gösteriyor; duruş ise resmi ama biraz dönük, hem biçimselliği hem de kişisel kırılganlığı çağrıştırıyor. Savaşlar arası dönemde yaratılan bu eser, geleneksel portre tarzını ince modern duyarlılıkla harmanlayıp sanatçının sadece benzerlik değil, karakteri yakalamadaki ustalığını ortaya koyuyor.