Dit opvallende zelfportret uit 1925 straalt een stille intensiteit uit en vangt de kunstenaar in een moment van diepe introspectie. Het onderwerp – een man van middelbare leeftijd met een kaal hoofd en een contemplatieve blik – draait lichtjes naar de kijker toe, met ogen die gefocust en vastberaden zijn. De penseelstreken zijn vloeiend maar doelbewust, waarbij zachte randen en duidelijke contouren worden gecombineerd om een bijna tastbare aanwezigheid te creëren. Het licht speelt over het voorhoofd en de jukbeenderen van het onderwerp en benadrukt een strenge maar beheerste uitdrukking. Het kleurenpalet wordt gedomineerd door aardse bruintinten en grijstinten, met warme okerkleurige accenten en subtiele groentinten die in de achtergrond aanwezig zijn, wat een rustige en intieme sfeer geeft.

De compositie is strak en gecontroleerd, met de figuur die opkomt tegen een donkere, vage achtergrond die alle aandacht richt op het gezicht en de houding. De keuze voor een bijna monochrome achtergrond versterkt het psychologische gewicht van het portret en nodigt de kijker uit na te denken over de diepte van de innerlijke wereld van de kunstenaar. De zachte lichtgradaties geven het onderwerp een sculpturale kwaliteit; zijn ingetogen maar licht gedraaide houding suggereert zowel formaliteit als persoonlijke kwetsbaarheid. Gemaakt in de interbellumperiode, weerspiegelt dit werk een traditionele portretstijl met een subtiele moderne gevoeligheid – een bewijs van de meesterlijke beheersing van de kunstenaar om karakter vast te leggen voorbij louter uiterlijk.